Sen dúbida, este foi un ano crucial para min. Despois de levar escribindo ficción desde que son persoa, despois de moitos relatos publicados en revistas e páxinas web e de tres novelas editadas en castelán ―a triloxía de Nilidia, formada polos libros Nilidiam (2014), La reina demonio del río Isis (2016) e El cazador de tormentas (2021)―, o ano pasado tomei a decisión de escribir en galego e, ademais, de presentarme á convocatoria do I Premio Xosé Neira Vilas de Literatura Xuvenil. E, vendo os feitos de manera retrospectiva, non podía tomar unha mellor decisión.

O primeiro é consecuencia do meu amor por Galicia. Levo vivindo en distintas cidades galegas desde o ano 2003 e o meu propósito é seguir aquí. Cheguei por casualidade unha fin de semana e xa pasaron vinte anos de ilusión, vivencias, proxectos e marabillas, de persoas incribles que se volveron do meu sangue e do desenvolvemento dunha carreira literaria que me dá a vida. Nunca crin que puidese vivir momentos tan felices e tamén tan tristes nestas últimas dúas décadas, que foron complicadas por momentos, pero tamén luminosas.

E tamén foi un tempo de descubrir un mundo xigante. Galicia é cultura, historia, pasado fermoso e futuro esperanzador, é patria e berce, é xente que quere vivir mil vidas. E tamén é unha lingua poderosa, bonita e complexa, unha herdanza de séculos de crer no que nos une e nos fai máis grandes. A miña relación co galego é ―empregando unha frase de María Victoria Moreno― unha historia de amor.

E de aí naceu a idea de presentarme ao premio. A convocatoria apareceu en redes como un chamamento para unirme a unha herdanza de cultura e entretemento. O nome de Xosé Neira Vilas marca indeleblemente a historia da literatura galega, e máis en concreto a das narracións infantís e xuvenís. A súa figura supón un fito incrible na evolución das letras e iniciou unha época moi brillante da que é garante a súa fundación.

Nunca crin que puidese levarme o galardón, pero de valentes ―e de tolos― está chea a historia, de maneira que me lancei sen ―demasiado― medo e presentei unha novela na que cría: Odio, unha historia de droides, sereas, gólems e influencers que queren desatar unha guerra. Unha historia cyberpunk herdeira dos clásicos traballos de William Gibson, Philip K. Dick, Katsuhiro Otomo e Richard Morgan, unha aventura que lembra aos relatos pulp de Robert E. Howard e ás macarradas ochenteras de Frank Miller. E gañou. Un xurado experto declarou por unanimidade que esa era a mellor novela de entre a presentadas, a que máis correspondía ao espírito de Neira Vilas e a que máis tiña que ver a luz. E eu non podo sentirme máis honrado na vida.

A partir de aí, todo foi unha tolemia fascinante, como a presenza en Feiras do Libro, as entrevistas en televisión, as reportaxes en distintos xornais e as presentacións da novela, que sempre son a mellor maneira de establecer contacto co público, lectoras e lectores que exercen como xuíces supremos da literatura. Unha vez que pos a palabra fin ao pé dun texto, esa historia deixa de ser túa e pasa a ser de todo o mundo, e é a todo o mundo a quen lle corresponde opinar.

Este ano foi fantástico. Quero dar as grazas a Sara Valcárcel e Marcos Calveiro, verdadeiros artífices desta maxia, e a toda a xente tan impresionante que forma parte de Editorial Galaxia. Síntome moi orgulloso de que o meu nome figure nunha publicación de Galaxia e de que a miña narración futurista e desatada leve un selo con 75 anos de grandeza. Empregando a omnilingua da novela, ese galinglish enrevesado, diría que xa son plenamente un Galaxy Boy.

A literatura galega non tería nada que ver sen o papel decisivo de Xosé Neira Vilas e Editorial Galaxia. E o meu traballo leva agora eses dous nomes inmensos, o que xa me abriu mil portas durante este ano que acaba.

Mil millóns de grazas. E grazas a Arantza, Emilia, Rober, Rodrigo, Guille e toda a xente que se preocupou de facerme tan feliz nestes últimos doce meses.

Que virá en 2026? Anímasche a descubrilo comigo?

Más aventuras, viaxes e descubrimentos nesta ligazón.